Z sukcesem zakończyliśmy postępowanie przed Sądem Okręgowym w Szczecinie w sprawie umowy waloryzowanej kursem CHF. Umowa uznana została przez sąd za nieważną, wskutek czego sąd zasądził całość dotychczas wpłaconych kwot zgodnie z teorią dwóch kondykcji.
Abuzywność klauzul indeksacyjnych do CHF w umowie „Multiplan”
Sąd Okręgowy w Szczecinie potwierdził po raz kolejny, że klauzule stosowane przez BRE Bank Spółka Akcyjna (obecnie: mBank S.A.) w umowie o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „Multiplan” o następującej treści:
- 1 ust. 3A umowy:
Kwota kredytu wyrażona w walucie waloryzacji na koniec dnia 2007-01-02 r. według kursu kupna waluty z tabeli kursowej BRE Banku SA wynosi 60 256,52 CHF. Kwota niniejsza ma charakter informacyjny i nie stanowi zobowiązania Banku. Wartość kredytu wyrażona w walucie obcej w dniu uruchomienia kredytu, może być rożna od podanej w niniejszym punkcie.
- 11 ust. 4 umowy:
Raty kapitałowo-odsetkowe spłacane są w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży z tabeli kursowej BRE Banku S.A. obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50.
stanowią klauzule abuzywne. Zdaniem sądu Bank poprzez arbitralne wyznaczanie kursu waluty uzyskał prawo do niczym nieskrępowanego decydowania o wysokości zadłużenia kredytobiorców, którzy z kolei zostali zobowiązani do bezwarunkowego podporządkowania się jego decyzjom. Analizowane postanowienia zapewniają przewagę przedsiębiorcy, niezależnie od tego czy i w jakim stopniu przedsiębiorca ją wykonuje.
Nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia i zarzutu zatrzymania podniesionego przez bank
Zarzut przedawnienia podniesiony przez bank słusznie nie został uwzględniony przez sąd nawet w części. Sąd zasądził całość kwot wpłaconych od początku umowy kredytowej (zawarta 9 stycznia 2007 r.), także te wpłacone powyżej 10 lat. Uzasadniając zasądzenie całości kwot sąd oparł się na wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, wskazując że co do zasady termin przedawnienia roszczeń o zwrot nienależnie spełnionych świadczeń może rozpocząć bieg dopiero po podjęciu przez kredytobiorcę – konsumenta wiążącej (świadomej, wyraźnej i swobodnej) decyzji w tym względzie. Dopiero bowiem wtedy można przyjąć, że brak podstawy prawnej świadczenia stał się definitywny (na pewne podobieństwo przypadku do condictio causa finita), a strony mogły zażądać skutecznie zwrotu nienależnego świadczenia.
Sprawa przed Sądem Okręgowym w Szczecinie toczyła się pod sygn. akt I C 1595/20. Wyrok zapadł po 8 miesiącach od dnia złożenia pozwu. Pozew wniesiony został w listopadzie 2020 r. Świadkowie banku zostali przesłuchani na piśmie, co niewątpliwie przyczyniło się do sprawnego rozpoznania sprawy. Strona powodowa została przesłuchana raz, po czym sąd zamknął rozprawę.
Wyrok jest nieprawomocny. Bankowi przysługuje jeszcze prawo do wniesienia apelacji od wyroku.
Małgorzata Czarnik
radca prawny